Bedbugs, Brasil & Bolivia!

Lieve vrienden!

Inmiddels zijn we alweer ruim een maand verder en ik heb veel meegemaakt in de tussentijd, dus het is wel weer eens tijd voor een update!
Toen ik mijn vorige verhaal schreef, reed ik midden door de bergen op weg naar Valparaiso. Toen ik hier aan het eind van de middag aankwam bleek mijn hele hostel uitgestorven te zijn en lag op het kussen van m'n enige dormgenoot het Nieuwe Testament, dus je kunt je voorstellen dat ik even zo m'n twijfels had over het vinden van nieuwe maten, maar gelukkig ontmoette ik al snel 2 leuke Australische jongens en werd het alsnog een gezellige avond!
De dag daarna zijn we met z'n drieën naar het huis van één of andere beroemde Chileense dichter gegaan, ik had nog nooit van die vent gehoord maar aangezien het bovenop de heuvels ligt, had je een prachtig uitzicht over het stadje. Valparaiso is gebouwd op heuvels, grenst aan zee én bestaat uit allemaal kleine, schattige gekleurde huisjes, waardoor je je even in Italië waant. Geen wonder dat de stad op de werelderfgoedlijst van Unesco staat dus! Maar hoe mooi het ook op het eerste gezicht lijkt, Valparaiso is de armste stad van Chili en als je beter kijkt zie je hoe vervallen alles eigenlijk is. Tel daarbij op dat er veel criminaliteit is (hoorde meteen de eerste dag al dat er een meisje op klaarlichte dag voor de deur van mijn hostel beroofd was) en je kunt je voorstellen dat het stadje ook een beetje een naargeestige sfeer om zich heen heeft hangen. Desalniettemin heb ik de stad ook op een hele leuke manier leren kennen door een walking tour waarbij een local ons meenam naar zijn favoriete plekken in Valpo. Dankzij hem kreeg je een beetje oog voor alle bijzondere graffiti die overal op de huizen te vinden was, aangebracht om de vervallenheid een beetje te verbloemen. Hier heb ik ook een leuk Nederlands meisje en een Engelse jongen ontmoet en moest Australia Day natuurlijk even gevierd worden met de 2 Australiërs, dus een paar leuke, relaxte dagen hier gehad!

Vervolgens heb ik de bus naar Santiago gepakt om hier nog een paar dagen door te brengen voordat mijn vlucht naar Rio zou vertrekken! Samen met Jake, één van die Australiërs, had ik een hostel geboekt in Bellavista, de gezelligste wijk van de stad met de meeste restaurants en café's. Ondanks alle slechte verhalen over Santiago, vond ik de stad eigenlijk meteen al leuk! Hoewel het een hele grote en drukke stad is, is het heel wijds opgezet en zijn er veel mooie parkjes en uitkijkpunten, waardoor het tegelijkertijd ook wel een hele relaxte stad is. Die avond ben ik uiteten geweest met Sanne, een meisje uit Amsterdam die al een tijd in Santiago werkt en die mij dus mooi even over alle leuke plekjes kon vertellen! De dag daarna hebben Jake en ik zo ongeveer de hele stad doorkruist, megaveel gezien en geëindigd bij El Museo de los Derechos Humanos y Memoria (museum van mensenrechten en herinnering). Dit museum is redelijk nieuw en zit in een heel mooi, modern gebouw, waarin in verschillende zalen over het tijdperk van de dictatuur in Chili wordt verteld. Blijkbaar (ja heel erg dat ik als geschiedenisstudent dat niet wist) heeft Chili van 1973 tot 1989 een onwijs brute dictator gehad die iedereen die tegen hem was liet oppakken, martelen en vermoorden. Deze gebeurtenissen werden door allerlei getuigenverklaringen en beelden geïllustreerd, dus dat was heel indrukwekkend om te zien! De volgende dag kwam ook Inge, waarmee ik de Torres del Paine heb gedaan, aan in Santiago en samen met Jake hebben we de culinaire kant van de stad ontdekt door een tour te doen langs alle markten die de stad rijk is. Heel leuk om de stad op zulke verschillende manieren te leren kennen!
De dag daarna ging 's middags alweer mijn vliegtuig naar Rio, al was het nog even spannend of ik deze zou gaan halen. In Valparaiso heb ik namelijk bedbugs opgelopen, hele kleine beestjes die (als je pech hebt) in matrassen en dekens van hostels zitten en als een stel bloedzuigers 's nachts tevoorschijn komen om je helemaal lek te prikken. Nou pech had ik dus zeker, want inmiddels zat ik onder de rode bultjes en werd ik helemaal gek van de jeuk, dus wilde ik toch nog even snel naar de dokter in Santiago. Dit kwam er op neer dat ik op de eerste hulp ben geëindigd met een infuus tegen de allergische reactie in m'n arm, doodeng want die Chilenen praten zo snel en onduidelijk dat ik eigenlijk geen idee had wat er in m'n lichaam werd gespoten. Gelukkig was Inge bij me als moral support en is het ook nog gelukt om op tijd naar het vliegveld te komen, dus eind goed al goed! Niet dat dat spul ook maar enigszins geholpen heeft, want ik heb nog zeker 3 weken rondgelopen met bulten en jeuk, maar dat terzijde..

Na 1 dagje alleen in Rio, waar ik een beetje door de buurt ben gaan lopen en voornamelijk op zoek ben geweest naar alles wat maar zou helpen tegen de jeuk, kwam Kat op vrijdagavond aan, zo leuk om haar weer te zien! Ook gek, want door al die whatsapp en skype-mogelijkheden leek het eigenlijk helemaal geen 3 maanden geleden dat ik haar voor het laatst zag. Na lekker uiteten te zijn geweest zijn we niet te laat naar bed gegaan, want voor de volgende ochtend stond ons grote avontuur op de planning, namelijk parachutespringen! Na een behoorlijke tijd wachten en de nodige instructies over hoe je je handen moet houden etc, gingen we dan 's middags eindelijk de lucht in, zo cool (en eng!) om in zo'n piepklein vliegtuigje zonder deur helemaal naar boven te gaan! Hoe hoger we kwamen en hoe kleiner de mensjes op het strand beneden ons, hoe zenuwachtiger ik werd. Waarom wilde ik dit ook alweer?! Maar zodra we het vliegtuig uitsprongen (of eerder stortten) was dit gevoel in één klap weg. Wat was dit gaaf!! Zo vet om die vrije val te maken en daarna nog een hele tijd rond te zweven, waardoor ik het gevoel kreeg alsof ik vloog, en dan ook nog eens met uitzicht op Rio! Zo indrukwekkend om die stad vanuit de lucht te zien! Het is echt een magische stad met al die stranden en groene bergen eromheen. Die avond zijn we naar een soort oefenoptreden voor Carnaval in een Samba school gegaan en hoewel het iets anders was dan verwacht (ze zongen aan één stuk door hetzelfde lied in plaats van een beetje leuk met de billen te schudden) was het heel grappig te zien! De dagen daarna hebben we Rio in vogelvlucht doorkruist, alle bezienswaardigheden afgevinkt, waarvan de indrukwekkendste de favela tour was. De favelas (sloppenwijken) zijn gebouwd op de heuvels die om het centrum liggen, waardoor je dus vanuit daar een goed uitzicht had op de stranden en de drukke winkelstraten, zo'n groot contrast tussen arm en rijk! Dit contrast werd nog groter toen we die middag door het echte downtown van Rio liepen, wat één grote smeltkroes van Braziliaanse, Aziatische en Europese invloeden lijkt te zijn, heel bizar!

Na een paar dagen in de drukte was het wel weer tijd om de rust op te zoeken en waar kan dat nou beter dan op Ilha Grande, een eiland redelijk in de buurt van Rio. Dit eiland deed me heel erg denken aan de Gili's in Indonesië, ook dit bestond uit een paar straatjes met alleen maar zandweggetjes ertussen waar geen auto's reden. Er was dus ook geen zak te doen, waardoor we heerlijk een paar dagen hebben kunnen genieten van zon, zee en strand (en caiprinha's)! Heerlijk, had hier zo 2 weken kunnen blijven! Maar de tijd begon alweer te dringen dus gingen we snel door naar Paraty, een heel schattig, koloniaal dorpje aan de kust. Hier kwamen we aan tijdens Carnaval, waardoor de kleine straatjes bomvol mensen waren en er om de haverklap optochten en optredens waren, heel leuk om te zien! Ook hebben we hier een boottocht gedaan, waar we een beetje per ongeluk op een gigantische boot belandden met alleen maar Brazilianen die de hele dag alleen maar hebben lopen drinken en vreten en om de zoveel tijd om commando met van die grote schuimrubberen spaghetti's het water in gingen. Hier hebben wij natuurlijk vol enthousiasme aan meegedaan!
De dag daarna was het alweer tijd om naar Sao Paulo te gaan, waar we 1 nachtje zouden blijven om de volgende ochtend naar Foz do Iguacu te vliegen. Heel veel hebben we dus niet gezien van de stad, maar in de wijk waar ons hostel lag zaten superveel café's waar iedereen de hele middag met de benen buiten stond, dus dat was heel gezellig! Mij bevalt dat levensstijltje van de Brazilianen wel! In de twee dagen daarna hebben we zowel de Braziliaanse als de Argentijnse kant van de Iguazu-watervallen bezocht. Waar je bij de Braziliaanse kant al onder de indruk bent van het uitzicht op al die watervallen, was het aan de Argentijnse kant nog 10 keer indrukwekkender! Zo bizar met wat voor geweld en geluid die duizenden liters water naar beneden komen gekletterd, het houdt maar niet op!
De dag daarna moest Kat alweer terug naar Rio om haar vliegtuig richting Nederland te halen. De twee weken zijn echt voorbijgevlogen en ik heb er heel erg van genoten om een deel van m'n reis met haar te delen. Het afscheid was dan ook wel weer even moeilijk, zo raar om dan weer alleen te zijn na 2 weken lekker vertrouwd met je zus! Maar Bolivia wachtte op mij, dus ik had gelukkig geen tijd om daar te lang bij stil te staan!

Na zo'n 3 dagen gereisd te hebben, met een dag wachten in Puerto de Iguazu en een dag in Resistencia, een dorpje halverwege, kwam ik op zondag (17 februari zitten we inmiddels) aan in Salta, terug van weggeweest! Op het busstation ontmoette ik gelijk al een Nederlands stel, Nigel en Diede, die toevallig in hetzelfde hostel zaten én ook het plan hadden om de dag daarna de grens naar Bolivia over te steken, dus nieuwe vrienden waren alweer snel gemaakt! Die middag hebben we nog even van de zon kunnen genieten bij een openbaar zwembad, waar we de enige buitenlanders waren en dus nogal een attractie. Volgens Nigel haalden de mannen allerlei capriolen uit om op te vallen bij Diede en mij, maar wij hadden natuurlijk helemaal niks door! De dag daarna hadden we pas om 12 uur 's avonds een bus naar de grens, dus om toch nog iets uit onze dag te halen besloten we te gaan paardrijden. Hoewel het paardrijden zelf een tikkeltje sloom was, aangezien die paarden zo geprogrammeerd leken dat ze niet harder dan stapvoets gingen, was het heel leuk om eens zo'n echte rancho te zien, midden in de natuur met een ware gaucho compleet met grijze baard en cowboyhoed. De middag werd afgesloten met een gigantische barbecue met natuurlijk weer een oneindige hoeveelheid rode wijn (we mochten van onze gaucho de bodem van ons glas blijkbaar niet zien), dus dat was een topmanier om Argentinië mee vaarwel te zeggen! Na een busrit van zo'n 7 uur kwamen we de volgende ochtend vroeg aan bij de grens tussen Argentinië en Bolivia. Na wat bureaucratisch gedoe kwamen we uiteindelijk gelijk in zo'n andere wereld terecht, echt bizar! Opeens bestonden de straten niet meer uit steen maar uit zand en zag je overal van die kleine vrouwtjes met grote rokken en bolhoeden op. Wat een verschil met wat ik tot nu toe had gezien, zo veel authentieker en echter opeens, ik was in één klap fan! 

Na nog een kort busritje kwamen we 's middags eindelijk aan bij ons einddoel, Tupiza. Hier hebben we de salt flat tour voor de volgende dag geboekt, 4 dagen lang in een jeep door de natuur, met als eindbestemming de beroemde zoutvlaktes! De volgende ochtend vroeg maakten Nigel, Diede en ik kennis met onze 4e reisgenoot, de Ierse Deirdre. Algauw werd duidelijk dat zij niet bepaald het meest bruisende type ooit was (lees: een 37-jarige roodharige vrouw waar niet veel uitkwam en die uiteraard niet tegen de zon kon), maar gelukkig was onze driver/guide Marco een onwijs leuke vent dus hebben we veel met hem gelachen! Dat moest ook wel, want anders zouden 4 dagen lang in een jeep wel heel erg oneindig lijken. Maar gelukkig hadden we niet veel tijd om ons te vervelen, de landschappen waar we doorheen reden waar zó mooi, zó divers, echt bizar! De ene keer reden we door groene heuvels, dan weer door een soort droog maanlandschap en tussendoor zagen we prachtige lagunes en natuurlijk honderden lama's, wat een hilarische beesten! En als we dan een keer verdiept zaten in een spelletje Candy Crush omdat er even niet zo veel te zien was, kwam Marco wel weer met vermaak door opeens out of the blue de wagen te stoppen, eruit te sprinten, met z'n jas op de grond te duiken en vol trots terug te komen met een armadillo in z'n handen. Blijkbaar brengt het in Bolivia geluk als je zo'n beest vindt en moet je 'm doden, z'n ingewanden eruit halen, vullen met lamawol en in je huis zetten als een soort van altaar. Tot zover de vreemde Boliviaanse gewoonten! 's Middags kwamen we altijd samen met de andere jeep, waar ook de kokkin zat die iedere dag weer een heerlijke maaltijd voor ons bereidde, midden in de natuur! En 's avonds sliepen we dan ergens in the middle of nowhere, waar na 9 uur de elektriciteit uitging en er dus niks anders op zat dan maar gewoon naar bed te gaan, om de volgende ochtend om 5 uur weer op pad te gaan! De laatste ochtend zijn we voor zonsopgang naar de zoutvlaktes gereden, zo vet om opeens die immens grote witte vlakte voor je te zien opdoemen naarmate het lichter en lichter werd! De zoutvlakte is zo'n 80 km breed en 200 km lang en waar je ook kijkt, alles wat je ziet is zout, zout en nog eens zout! Uiteraard moesten we hier een paar uur doorbrengen om de standaard spring- en dieptefoto's te maken, behoorlijk afgezaagd maar uiteindelijk stiekem toch best grappig.

En toen was de jeeptour alweer ten einde, ik vond het heel gaaf om een paar dagen midden in de natuur te zijn, helemaal afgezonderd van de buitenwereld, maar nu moesten we weer over onze volgende bestemming gaan nadenken! Aangezien Uyuni, waar de tour eindigde, echt het meest uitgestorven oord ooit is, besloten we hier niet meer tijd door te brengen dan nodig en heb ik samen met Diede en Nigel 's avonds de bus naar Sucre gepakt. Toen maakten we algauw kennis met de kwaliteit van de Boliviaanse bussen, die zo hard rammelen dat ik bang was dat ze ieder moment uit elkaar zouden vallen. We moesten ook nog eens midden in de nacht overstappen en een niet nader te noemen iemand had wel heel snel de Boliviaanse ziekte te pakken, dus je kunt je voorstellen dat we weinig geslapen hebben die nacht! Op zondagochtend kwamen we in Sucre aan en zijn we direct doorgegaan naar een markt in een dorpje buiten de stad, onze eerste echte Boliviaanse markt waar we onze ogen uitgekeken hebben naar alle mooie souvenirs en koeienkoppen die lekker lagen te broeien in de warme zon. Welcome to Bolivia! In Sucre zelf hebben we voornamelijk een paar dagen gechillt, vond het een hele leuke stad met een mooi centrum, dus was heerlijk om hier even een paar dagen tot rust te komen! Ook hebben we nog een avondje gegeten met Thomas Pessers (uit Breda) die hier een paar maanden Spaans aan het doen is. Heel grappig om dan opeens een bekende tegen te komen!

Na een paar dagen helemaal niks te hebben gedaan, vond ik het op dinsdagavond wel weer tijd om naar m'n volgende bestemming te gaan, namelijk Potosí! Nigel en Diede gingen meteen door naar La Paz, dus heb ik afscheid van hen genomen, al zou dat niet voor heel lang zijn.. Potosí ligt maar een paar uurtjes van Sucre en staat bekend als de hoogst liggende stad ter wereld, en wel op 4070 meter! Verder is Potosí vooral interessant om de mijn waar de hele economie van het stadje om draait. Die mijn wilde ik wel eens zien, dus ben ik er de volgende dag met een groepje ingegaan, ondér begeleiding van één van de mijnwerkers. Eerst kregen we een beschermend pak aan en moesten we cadeautjes kopen voor de mijnwerkers, waaronder een flesje van de meest sterke alcohol ooit en een paar dynamietstaven. Waar zouden we die nou voor nodig hebben?! Dit zou al snel duidelijk worden, want na een tijdje in het pikkedonker door allerlei nauwe gangetjes te kruipen, steeds dieper de mijn in (hallo claustrofobie!) kwamen we bij 2 mijnwerkers die een beetje aan het chillen waren. Met hen hebben we een paar uur die vieze drank zitten drinken en voor de lol dynamiet op lopen blazen. Achteraf ben ik blij dat ik nog leef, levensgevaarlijk! Vond het wel heel gaaf om de mijn gezien te hebben, het is zo'n wereld apart, met 16.000 mannen (en jongens) die hier dag in dag uit aan het werk zijn, sommigen niet ouder dan 11! En dat ze dan ook nog eens de hele dag aan het zuipen zijn en coca-bladeren kauwen om geen honger te krijgen, had ik me helemaal niks bij voor kunnen stellen als ik het niet met eigen ogen had gezien!

Het volgende avontuur zou echter niet lang op zich laten wachten, want toen ik die nacht in de bus zat naar La Paz (waar ik de volgende ochtend om 11 uur een vlucht zou hebben naar Rurrenabaque) werd ik opeens wakker met zúlke dikke lippen, echt niet nomaal! Dus het tweede bezoek aan het ziekenhuis werd algauw een feit. Gelukkig waren Nigel en Diede al in La Paz en zouden zij dezelfde vlucht nemen, dus gingen zij heel lief met mij mee naar het ziekenhuis. Na een prik in m'n bil en medicijnen mee zijn we nog net op tijd bij het vliegveld aangekomen, waar Inge (ja weer die van de Torres) en Saskia (vriendinnetje van Inge en jawel wéér een Nederlander) al op ons zaten te wachten. Gelukkig werkten de medicijnen dit keer wel en hadden mijn lippen na een dag weer hun normale formaat aangenomen, zodat ik als mezelf kon beginnen aan de jungletour in Rurrenabaque! Dit stadje ligt op 40 minuten vliegen (in een piepklein 20-persoons vliegtuigje!) van La Paz en is het startpunt van alle jungletours door de Amazone. Met z'n vijven hebben we besloten om 2 nachten in de jungle door te brengen en 1 nacht in de pampas, de wetlands. Megacoole tocht! 1 nacht sliepen we midden in de jungle, met alleen een zeiltje boven ons hoofd en duizenden muggen die ons nogal gek hebben gedraaid. Verder vooral veel gelopen, om 5 uur 's ochtends de jungle wakker horen/zien worden en gefrituurde dingen gegeten. Blijkbaar houden de Bolivianen daar zo van, dat er zelfs midden in de jungle wordt gefrituurd. Natuurlijk hou ik best van frituur, maar niet bepaald om 5 uur 's ochtends! Maar goed, na 2 dagen jungle gingen we door naar de pampas, waar we de eerste dag kaaimannen hebben gespot en op piranha's hebben gevist. Hoewel mijn buit niet verder kwam dan 2 takken en de hengel van m'n buurman, wisten onze guide en Nigel er toch 3 te vangen, dus dat was een lekker avondmaaltje! De dag daarna zijn we nog een stuk gaan varen en hebben we gezwommen met pink dolphins, kleine zoetwater-dolfijnen met een roze gloed over zich heen. Dit klinkt nu megaschattig, maar ik kan je vertellen dat die beesten doodeng zijn! Om de haverklap werd één van ons onder water aangevallen en in de tenen gebeten, wat dan wel weer erg vermakelijk was voor de toeschouwers. Hele leuke ervaring, maar doe mij de volgende keermaar die echt schattige dolfijnen die je kusjes geven! 

Na de pampas was het alweer tijd om terug te gaan naar La Paz, waar we nog 3 dagen hebben doorgebracht. Twee daarvan hebben we gespendeerd op de witches market, heerlijk souvenirs kopen voor te weinig geld, en de derde dag hebben we ons leven op het spel gezet op de befaamde Death Road. Nou snap ik dat het voor een klungelige Aziaat die nog nooit op een fiets heeft gezeten doodeng kan zijn, maar ik vond het eigenlijk vooral heel erg leuk! In totaal hebben we 64 km afgelegd, waarvan de eerste helft over asfalt zodat iedereen aan z'n fiets kon wennen en de tweede helft over een redelijk smal pad door de bergen. Hoewel je wel een beetje moest uitkijken voor het ravijn aan je linkerhand en de losse stenen op de weg, heb ik ook heel erg genoten van de omgeving, zo'n prachtige natuur! Hele mooie dag gehad dus!
Na La Paz ben ik met Inge en Saskia naar Copacabana (nee niet het strand in Rio) gegaan, om vanuit daar de dag daarna de boot te pakken naar Isla del Sol. Dit eiland ligt in het Titicaca meer, een gigantisch meer tussen Bolivia en Peru, wat het enige meer ter wereld schijnt dat op zo'n grote hoogte ligt, op zo'n 3800 meter. Op Isla del Sol hebben we een hele mooie hike gemaakt van de ene naar de andere kant van het eiland, behoorlijk zwaar in de brandende zon en op zulke grote hoogte, maar wel supermooi!

Vandaag zijn we vanuit Copacabana met de bus richting Puno vertrokken, onze eerste bestemming in Peru! De komende 3 weken zal ik nog doorbrengen in Peru, om op 3 april van Lima naar Bogotá (Colombia) te vliegen, waar ik nog 2 weken met papa ga reizen, voordat mijn vliegtuig op 20 april zal landen op Schiphol! Aan de ene kant lijkt het alsof m'n reis er al bijna op zit, maar met nog 5 weken en 2 landen te gaan, ga ik daar nog maar even niet aan denken en eerst maar eens kijken wat er in Puno te vinden is! Daarover de volgende keer meer!

Liefs!