Van Argentinië naar Chili en weer terug!

Lieve allemaal!

Aangezien ik voor de zoveelste keer in een bus zit, dit keer vanuit Córdoba (Argentinië) naar Valparaíso, Chili, heb ik eindelijk weer eens de rust om een mooi verhaaltje voor jullie in elkaar te flansen! De busrit duurt dit keer maar liefst 20 uur, maar zo erg is het nog niet, want we rijden op dit moment dwars door de Andes, megamooi! En gelukkig ben ik net voor de derde keer de grens tussen Argentinië en Chili overgestoken, dus was ik al helemaal gewend aan de ongelooflijke sloomheid en inefficiëntie van de Zuid-Amerikanen, die je met gemak weer een uurtje bezighouden met paspoort- en bagagecontrole. Mijn god zeg, ik heb nog nooit zo'n stelletje langzame mensen bij elkaar gezien! Aangezien ze ontzettend veel waarde hechten aan in de rij staan, zijn ze meer tijd kwijt met iedereen netjes laten oplijnen dan dat ze daadwerkelijk de bagage controleren. Zo vond ik net nog 2 appels in m'n tas, terwijl deze volgens de douane ten STRENGSTE verboden zijn om mee Chili in te nemen, oeps...

Maar goed, voordat ik te veel afdwaal, eerst maar eens kijken waar ik de vorige keer gebleven was. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat ik in het vliegtuig naar Ushuaia zat, wat ook wel kan kloppen na alle wat ik in de tussentijd alweer gedaan heb!
Ushuaia: een compleet andere wereld na het bruisende en zonnige Buenos Aires. Opeens kwam de north face jas toch wel errug goed van pas, want hier is het koud! Hoewel het stadje (of zeg maar gerust, die 5 straten) vrij ongezellig en onboeiend was, een soort Bariloche met z'n chaletjes maar dan zonder die charme, gaf het toch ook wel een heel bijzonder gevoel om op deze afgelegen plek te zijn, zo vaak kom je niet in "the southernmost city of the world"! Vooral de boottour over de Beagle Canal vond ik heel gaaf, met een groep van zo'n 10 man zijn we op een klein zeilbootje langs een eilandje met zeeleeuwen gevaren (hilarische beesten) en hebben we een hike gemaakt op één van de eilanden bij Ushuaia, waar we ons in een soort Lord of the Rings-landschap waanden en de nogal hilarische guide het leuk vond om z'n handen te wassen met een soort giant zeewier. Helaas regende het en was het zo'n 8 graden, maar he, zo voelden we ons tenminste voor eventjes wat dichter bij onze vrienden in Nederland! Gelukkig waren er in het dorp wel 2 Irish pubs, dus na een paar glazen homemade Beagle bier werd zelfs Ushuaia een stuk gezelliger en warmer!

Op 31 december zijn we naar El Calafate gevlogen, wat bekend staat om de wereldberoemde gletsjers die je er kunt bezoeken. Maar eerst was het natuurlijk nog Oud & Nieuw! Hoewel het centrum van El Calafate welgeteld 1 straat telde en het daarom misschien wel eens lastig zou kunnen worden om een leuk restaurant en party voor die avond te vinden, gingen wij op z'n Argentijns om 10 uur de stad in om eerst eens ergens rustig een hapje te eten. Nou dat project mislukte dus volkomen, aangezien iedereen opeens besloten had om de keuken eerder dicht te gooien (weer die rare Argentijnen he!), dus ons oudjaarsavonddiner bestond uit vieze koude empanadas, chips en fanta op straat, wat een feest! Na dit heerlijke maal wilden wij natuurlijk de moed niet opgeven en zijn we naar dé bar van El Calafate gegaan. Ook hier was het complete chaos en kon de bediening (die bestond uit 10 man achter 1 bar) het totaal niet aan, dus moesten wij zonder champagne het nieuwe jaar inluiden, ook voor het eerst! Gelukkig kwam daarna alles goed, vloeide de drank rijkelijk en werd het een hele leuke avond!
Voor wie nu trouwens al een patroon van drank en eten in mijn verhalen heeft ontdekt: jullie kennen me, dus negeer het maar gewoon!
Na een rustige 1 januari moesten we natuurlijk datgene gaan doen waar iedereen voor naar El Calafate komt: de gletsjers bezoeken! De eerste dag hebben we een boottour langs een stuk of 4 gletsjers gemaakt. Ik had nog nooit van m'n leven een gletsjer gezien, dus ik had echt niet van tevoren kunnen bedenken hoe indrukwekkend dit zou zijn! Zo gaaf, er doemt opeens een metershoge muur van ijs voor je op, en dan te bedenken dat dat nog kilometers doorloopt! Ook het geluid wat je hoort als de gletsjer beweegt of als er een stuk afbreekt, is zo onwerkelijk! Hoewel ik dacht dat niks dag 1 nog kon overtreffen, was de tweede tour, een mini-trekking over de gletsjers, nog 10 keer cooler! Geen idee waar ze het vandaan haalden, maar onze guides vonden dat ons groepje wel wat aankon dus zijn we over allerlei paden gegaan die vlak daarvoor nog geen paden waren, dus dat was best nog wat klimmen af en toe, maar echt heel vet! De whiskey on the (gletsjer)rocks aan het einde maakte het helemaal af.

Na deze geweldige ervaring heb ik afscheid genomen van An, Tjeerd en Irene en heb ik samen met Inge, een ander Nederlands (ja je ontkomt hier niet aan de Nederlanders..) meisje die ik al eens in Buenos Aires ontmoet had en nu weer tegen was gekomen in El Calafate, besloten om de beroemde "W" van de Torres de Paine te gaan doen. Dit is een hike-gebied in het zuiden van Chili, waar je in 5 dagen dwars door de bergen van kampeerplek naar kampeerplek loopt. Ja je leest het goed, ik ging kamperen! Gelukkig was Inge net zo onervaren in kamperen als ik, dus was het voor de inwoners van Puerto Natales (vanuit waar je de Torres del Paine start) denk ik nogal hilarisch om ons te zien stuntelen met ons mini-tentje toen we deze voor de eerste keer moesten opzetten om te checken of alles nog heel was. Gelukkig kan vrijwel iedere idioot zo'n tent opzetten dus ging het vrij soepel en konden we de volgende ochtend aan de grote tocht beginnen! Tent, matjes, slaapzakken, kleren, kookstel en eten voor 5 dagen in de backpack, wij waren er klaar voor! Al in de bus naar het gebied toe viel het mij op dat iedereen om ons heen er uitzag alsof ie zo uit een reclame van North Face of Bever Zwerfsport was weggelopen en begon ik mij aardig misplaatst te voelen met m'n oude hardloopschoenen en bloemetjes(pyama)broek aan.. Misschien toch niet zo goed voorbereid als we dachten.. Desalniettemin begonnen we vol goeie moed aan het eerste stuk van onze reis, samen met een meisje en jongen uit Engeland, een jongen uit Mexico en een Duitse jongen die we op de boot hadden ontmoet. Deze goeie moed (en een behoorlijke plas water) zonk mij na een uur al snel in de schoenen, aangezien het al na 5 minuten na vertrek was gaan regenen en het ijskoud was. Loop je daar met zo'n 13 kilo op je rug! Maar we gaven niet op en na zo'n 4 uur bergop en bergaf kwamen we aan bij de eerste campamento waar we ons tentje konden opzetten. Toen begon eigenlijk pas het deel wat mij al zo vreselijk leek aan kamperen, want je tent opzetten in de stromende regen en nergens een plek hebben om je natte kleren te laten drogen is gewoon NIET leuk! Het enige wat ik nog wel z'n charme vond hebben was het koken op zo'n gasstelletje en met z'n allen bij elkaar zitten 's avonds, kaartspelletjes spelen en proberen warm te worden. Ik hoef jullie denk ik niet te vertellen dat de eerste nacht verschrikkelijk was, maar toch gingen we er de volgende ochtend maar weer voor. Helaas bleken onze nieuwe vrienden iets minder stoer dan we dachten, want halverwege dag 2 (met nog meer regen en hagel) hebben zij het opgegeven en zijn Inge en ik met z'n tweeën doorgegaan, go dutchies! Gelukkig werd het op dag 3 eindelijk beter weer en ben ik heel blij dat we door zijn gegaan, ondanks alle blaren en natte voeten! Op dag 4, de eerste echt droge dag, presteerde ik het namelijk om in een rivier te stappen dus had ik alsnog natte voeten, maar ach, het maakte allemaal niet meer uit! We hebben prachtige bergen, meren, rivieren en watervallen gezien en we waren nogal trots op onszelf dat we hadden doorgezet. Wie had ooit gedacht dat ik dat zou doen, 5 dagen lang door de bergen, zo'n 4 tot 8 uur per dag lopen, met een loodzware backpack op de rug én 4 nachten in een tentje slapen! Hoewel ik nogal blij was toen het voorbij was, ben ik nog blijer dat ik het heb gedaan, wat een ervaring!

Na deze 5 dagen had ik het wel even gehad met de kou en regen dus heb ik het vliegtuig naar San Pedro de Atacama gepakt, in het noorden van Chili. Inge had inmiddels de bus naar Bariloche gepakt, dus ik was weer (of eerlijk gezegd, voor de eerste keer écht) alleen. Hoewel ik het best spannend vond om in m'n eentje op een nieuwe plek aan te komen, had ik heel veel zin om weer iets totaal anders te zien en vond ik het eigenlijk ook wel even lekker om m'n eigen gang te kunnen gaan! San Pedro is een heel bizar, klein en stoffig woestijndorpje, uit de grond gestampt voor het toerisme, maar toch ook wel heel schattig. Naar het schijnt lijkt San Pedro door zijn noordelijke ligging al veel op Bolivia en dat zag je ook duidelijk aan de huidskleur van de mensen, de lama's en alle felgekleurde breisels die er verkocht werden. Een wereld van verschil met wat ik tot nu toe van Argentinië en Chili had gezien, maar supermooi, dus ik kan niet wachten tot ik het echte Bolivia kan gaan ontdekken! Rondom het dorpje heb ik een paar tours gedaan, o.a. naar een hele mooie vallei midden in de woestijn, zo mooi, met een prachtige zonsondergang, een zoutvlakte met flamingo's (nooit eerder geweten dat dat een normale combinatie was) en geisers. Allemaal dingen die ik tot nu toe nog nooit had gezien en ik had niet verwacht dat ik zo onder de indruk kon zijn van zulke natuurverschijnselen, echt zo cool! Het enige vervelende was dat ik best veel last had van de hoogte (op een gegeven moment waren we op ruim 4000 meter), waardoor je hoofdpijn krijgt, kortademig en heel slaperig wordt. Vandaar dat ik, afgezien van een heel gezellige avond in een café met wat Argentijnen en Brazilianen, verder niet heel sociaal ben geweest en vooral veel heb geslapen.

Gelukkig was mijn volgende bestemming, Salta (Noord-Argentinië) hiervan het tegenovergestelde. Hier kwam ik vorige week dinsdagavond aan en het was meteen duidelijk dat hier slapen en sightseeing niet de grootste prioriteit had, maar ik had het na San Pedro ook wel even gehad met al die tours, dus was wel in voor iets nieuws! Salta is een hele leuke stad, met een mooi centrum wat af en toe een beetje Italiaans aanvoelde. De meeste mensen gaan vanuit hier naar alle kleine dorpjes in de omgeving, maar daar heb ik helaas vrij weinig van gezien. Ik zat in een heel leuk hostel waar iedere avond met z'n allen gedronken werd en de Argentijnse jongens die er werkten iedere avond weer de show stolen met hun muziek en zang. Erg leuk, al kwamen die Spaanse liederen die stuk voor stuk over 'mi corazón' (= hart/schatje) gaan me op een gegeven moment wel behoorlijk de neus uit. Om toch nog wel iets te doen ben ik de eerste dag met 2 meisjes van m'n hostel naar een museum gegaan waar de lichamen van kinderen te zien waren die duizenden jaren geleden door de Inca's zijn geofferd. Zij werden door iets alcoholisch in slaap gebracht en vervolgens levend begraven, dit allemaal om de goden gunstig te stemmen. Doordat dit op zulke grote hoogte plaatsvond, zijn de lichaampjes vrijwel intact gebleven en als het ware in mummie's veranderd. Hierdoor zag je nog precies hoe die kindjes eruit hadden gezien, zo bizar! Naast al het drinken en brak zijn heb ik wel nog 1 dag een auto gehuurd met een paar mensen van m'n hostel, maar aangezien iedereen brak was en we pas om 12 uur vertrokken, zijn we niet verder gekomen dan koffie in het ene dorpje en lunch in het andere dorpje, maar wel heel gezellig!

Na een paar dagen vrij weinig uitgevoerd te hebben, vond ik het wel weer tijd voor een nieuwe bestemming, dus heb ik op zaterdagavond de bus naar Córdoba gepakt, de tweede stad van Argentinië die bekend staat om zijn vele universiteiten. Hoewel alle Argentijnen nu nog vakantie hebben en het dus iets rustiger was dan normaal, vond ik Córdoba een hele leuke stad, alles prima te lopen, met een mooi centrum en veel mooie architectuur. Met een walking tour georganiseerd door m'n hostel hebben we de belangrijkste kerken en universiteiten gezien, heel leuk om daar ook daadwerkelijk iets over te weten te komen in plaats van alleen maar te kijken! Verder ben ik met een meisje uit m'n hostel naar een dorpje in de buurt gegaan waar het oude huis van Che Guevara staat, nu veranderd in een museum. Dit was wel weer genoeg cultuur voor 1 stad, dus verder hebben we nog een dagje op een klein strandje aan een rivier gelegen en zijn we de laatste middag met een groep van m'n hostel naar een openbaar zwembad gegaan, ik moet natuurlijk tussendoor ook wel even aan m'n tan werken he ;)

Op dit moment zit ik dus in de bus naar m'n volgende bestemming. Hoewel het soms kut is om steeds afscheid te moeten nemen van leuke mensen, bevalt het me eigenlijk heel goed om op deze manier alleen te reizen. Ik kan precies doen en laten waar ik zin in heb, zelf bepalen waar ik wanneer heen ga, en in ieder hostel maak je toch meteen weer nieuwe vrienden, al is het maar voor een paar dagen! Valparaíso in een klein dorpje aan de kust van Chili, niet ver van Santiago, wat heel mooi en relaxt schijnt te zijn, dus ik heb er zin in! Daarna nog een paar dagen Santiago en vanuit daar vlieg ik volgende week donderdag naar Rio! Daar zal ik Kat zien en gaan we 2 weken door Brazilië reizen, megaveel zin in!! Maar eerst maar eens Valparaíso, daarover de volgende keer meer!

Xxx